Гульрипши, ДОМ РОДНОЙ...

ვაააახ ბიჯო რას დამსგავსებია ჩემი სამოთხე!?ალბათ ლიტერატურკისკენ არც ღის წასვლა. ალბათ გული გამისკდება. მერაბ გადაეცი მაინც იმ ადამიანს პირადად ჩემგან დიდი მადლობა.

გადავცემ, მეორე ვიდეოზე ლიტერატურკაა

მერაბ მე შენც გიხდი დიდ მადლობას რომ მეც გამარონიე ჩვენი მონატრებული გელრიფშის საყვარელ ერთ-ერთ ქუჩაზე.

Такое родное Гульрипши, так люблю все это, там жила моя бабушка, там было и мое детство, так радостно и вместе с тем сердце разрывается от увиденного. Спасибо за маленькую ностальгию)))

Не меня, надо блогодорить, моих знаком их я им передам

Оля, это по той дороге, где живет Кетино, Наташина одноклассница

Увиденное причиняет такую боль, невозможно описать словами. Почему люди разрушают жизнь? Почему не боятся бумеранга? Такая короткая жизнь и так расточительно тратить ее на разрушение------дикость!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

ერთხელ მიმღერე, ვიცი გულში არ გემღერება, დედი, ხომ იცი, იავნანა აღვიძებს წარსულს... ვიდრე ჩემს ნატვრებს ყველა ძარღვი დაებერება, მანამ მიმღერე, დამაბრუნე ბავშვობას გასულს. შენს ფანდურს, ისევ უკეთია წითელი ბაფთა, თუმც უფრო მეტად უხდებოდა შენი ხელები, გთხოვ მომაწვდინე საამებლად ჰანგები ხმათა, ვიცი სიმღერით სხვანაირად მომეფერები. დედი, შენი ხმა გალობაა უფალმა იცის, თავად მასწავლე, ქართველებსო ამღერებს სევდა, შენ შემაყვარე ჩემი მთები, სურნელი მიწის, გადამავიწყდა, გამახსენე შენი ხმა დედა. მზეს აჰყვებოდი საიმედოდ, დილა–ადრიანს, ჩემი ბავშვობის საქანელა კვნესის ჩეროში, მიმღერე დედი, მაგ ხმას უფლის დიდი მადლი აქვს, რომ ამ სიმღერამ დამაბრუნოს საქართველოში!..

"მომენატრა ჩემი ქუჩა ,ჩემი ეზო, ჩემი კარიმომენატრა ის ადგილი, სადაც დიდხანს არ ვიყავი...ვეღარ ვხედავ მამის საფლავს, დედა სხვაგან მისვენიასხვა ქვეყნისა სუფს და ხარჩოს, სახლში მჭადი მირჩევნია..."

აფხაზეთსკაეშანი მომეძალადარდებს ვეღარ ვებრძვი,გული კვნესის,სული თრთოლავს,ვტირი- რეტი მესხმის!ჩემო ტურფა ,,აფხაზეთო"!!!ჩემო კოხტა მთვარევ,მაპატიე -გენაცვალე ვეღარ მოგიარე!თითქოს გუშინდელი იყო,შენთან ყოფნის დღენი,აუ,,, რამდენი გასულია თვეები და წლები!,,,მეც ვბერდები,ან უშენოდ ,რაღად მინდა რამე,შენი მიწის სურნელი მკლავს ,მეც იქ მიმაბარე!თუ ცოცხალი ვეღარ მიხელ,ნეშთი მიიბარე,ჩემი სული შენთან იფრენს მშობლიურო მხარევ!!!" ავტორი - თენგო დარსანია

"მე-პატრონმა, მე -პატრონმა ამისთანა ზღვის, მე - პატრონმა, მე - პატრონმა ამისთანა ცის, - თუ ღმერთი გწამს, თუ კაცი ხარ - სხვას მივბაძო?! - ვის?!"

რას ვინატრებდი ბნელი სარკმლიდან იპარება, როცა სინათლე? როს დარდისაგან გადაღლილს და უძილოს მცივა, ყოველ შემოსულ ალიონზე ამას ვინატრებ, თვალს რომ გავახელ, დამანახა ქართული დილა! თენდება უცხოდ... გული მაინც თავისას ითხოვს, მონატრებაა აქ თამამად ნებადართული, დაეძებ რაღაც შენეულს და მსგავსებას თითქოს და გეჩვენება შეძახილი ისევ ქართული. სადა აქვს ზეცას ის სილურჯე და ელვარება? აქ ვარსკვალვებით მოჭედილი ცა არ მინახავს, ჩემს მოგონებას დასტყობია სხვა მღელვარება, ის რაც ქართული ცის სილურჯემ შემომინახა. თითქოს არ დამრჩა საიდუმლო, ცოდვა გამხელილხ, გავცვითე დარდი, ფიქრიც, ნატვრაც, ღამეც და დღეცა, იქნებ ამიხდეს საწადელი, თვალებგახელილს, უცხო სარკმლიდან დამანახა ქართული ზეცა!.

ჩემი ცის და მიწის სითბო, შორეთს გამომყოლია, ვერ ვივიწყებ ჩემს ქვეყანას- რა სამშობლო მქონია! ჩემი ქვეყნის ქებათ-ქება, აქაც გამიგონია, სიამაყით ვფიქრობ ღმერთო- რა სამშობლო მქონია! ცად აზიდულ ლამაზ მთებში, თავი ღმერთთან მგონია, აღტაცებით მსურს ვიყვირო- რა სამშობლო მქონია! თუმცა მთაში მწვერვალები, თეთრად დაუთოვია, ბარში ყვავის ია-ვარდი- რა სამშობლო მქონია! შორით მოსჩანს მწვერვალები, ჯიხვთ რომ დაუთქორიათ, გაოცებულს სუნთქვა მეკვრის- რა სამშობლო მქონია! ცის ტატნობზე ფრინველი ჩანს, არწივი თუ ქორია, თვალი ცქერით ვერა ძღება- რა სამშობლო მქონია! თუმცა ბევრჯერ წაქცეულა, მტერიც ბევრი გვყოლია, ბოლოს მაინც იმარჯვებდა- რა სამშობლო მქონია! მტერთ სიმრავლე ჩვენს წინაპართ, ჭკუით გადუწონიათ, ისტორია თვითონ ყვება- რა სამშობლო მქონია! გადავხედოთ აბა წარსულს, რა მეფენი გვყოლია, მათ ფესვებზე კვლავ ვიზრდებით- რა სამშობლო მქონია! საქართველოს მთლიანობა, სხვა ნატვრა არ მქონია, სიყვარულით ნაშენები- რა სამშობლო მქონია! სამშობლოზე ოცნებებში, წლებს შორს ჩაუქროლიათ, გინდ ვკვდებოდე მაინც ვიტყვი- რა სამშობლო მქონია!!!